Een klein zaadje, met in zich de hoop om volgend jaar een plantje te worden.
Een plantje met uitbundige bloemen en helende krachten.
we bukken samen bij een bloemhoofdje. mijn kleine meis en ik. We halen een bloemhoofdje uit elkaar.
'Kijk, allemaal zaadjes, net kromme maantjes.' De goudsbloemzaadjes bedekken de grond.
'Kijk mam... wat is dit?' We kijken samen.
Schudden eens aan een ander soort plantje en er waaien pluisjes met de wind mee, net parachuutjes met bijna onzichtbaar een zaadje onderaan.
'Wat leuk, maantjes en parachuutjes.'
Een poosje later zie ik twee zusjes druk bonen pellen.
Papa had een mooi werkje voor ze bedacht: bonen verzamelen en laten drogen in de kas. Met de hoop op volgend jaar weer bonen.... of niet. Je zaait, je plukt onkruid, je geeft water. maar wij kunnen het niet laten groeien. we trekken er niet aan. 'nee he mama, de Heere in de lucht laat het groeien.'
De meisjes zijn op weg naar de kraan om met water en zand te spelen. In de modder ja...
Ik mijmer nog even.
eigenlijk zaai ik elke dag...
ook in de winter.
eigenlijk onder elke weersomstandigheid. het liefst natuurlijk bij zonneschijn. maar bij storm zaai ik ook.
Want is opvoeden eigenlijk ook niet zaaien? elke dag weer. Wat zaai ik: onkruid of bloemen?
Dood ik de plantjes of verzorg ik ze?
Nu ik dit schrijf, aan de tafel ,speelt ons kleinste meisje met haar pop en spulletjes. dekentjes. flesjes.
ze heeft haar nieuwe laarsjes aan want ze moet met pop naar de winkel.
De ervaring heeft mij geleerd dat het meeste wat ik zaai zonder woorden is. Ofwel mijn voorbeeld. Ik hoor mezelf weleens terug in het poppenspel. soms is dat leuk, maar soms denk ik: oeps... dat is niet zo aardig, zeg ik dat? Een les dus.
Mijn voorbeeld dus.
maar aangezien ook moeder niet voorbeeldig is, Is mijn bron niet ikzelf. maar de Bron waar de wijsheid is als het je ontbreekt.
