AnneMarie, wil jij vandaag even naar de meelboer gaan?
Meestal gaat manlief, maar het zal wel dringend zijn.
Naar de meelboer betekent een hoop gesjouw.
In ons gezin gaat alles in het groot.
25 kilo bloem.
25 kilo volkorenmeel.
Grote zakken honden, kippen en kattenvoer.
Al is de meelboer altijd bereid om het voor je in de auto te sjouwen.
Maar goed, het moet er ook weer uit enzo.
Dus... zoonlief, ga je even mee?
We manouvreren door een smal straatje, parkeren bij de grote baanderdeuren.
De duiven hebben zo te zien hun graan net gehad.
In de schuur: oude man, robuust type.
Potlood achter 't oor. Nodig voor het uitrekenen. Hier geen kassa, computer of rekenmachine.
Onze stapels staan klaar, alleen nog afrekenen.
Potlood erbij: 9 plus 2 maakt 11, nog wat gekrabbel. Dat maakt dan samen 136 euro.
Contant.
Potlood verdwijnt weer achter 't oor.
Moet ik sjouwen vraagt de baas. Nee hoor, zegt zoonlief. En takelt etterlijke kilo's op zijn rug.
Ik kijk verschrikt: veel te zwaar! Een blik op zoonliefs gezicht vertelt me dat dat geen mannenopmerking is.
Ik roep: oh... ik zie het al. Manlief zou zeggen "loslaten AnneMarie"
De meelboer mompelt wat. Wat zegt'ie nou?
"Dan moje goed nar je man luustre"
Ah, wat een wijsheid bij loslaten.
Dan moje goed nar je man luustre.
ik geloof dat hij gelijk heeft.
Vasthouden, maar op tijd loslaten vind ik nog best een kunst. Maar wel belangrijk.
Nar je man luustre is een goede tip. Volgens mij zijn mannen beter in het loslaten.
De mijne in elk geval wel.
