'Dikwijls wilden grote mensen alles netjes opruimen
en per ongeluk hoorde daar ook haar huisje bij.
Dan moest ze het weer helemaal opnieuw maken
en dat was natuurlijk erg vervelend'
(prentenboek: Mariekes geheim)
Naast mij op de bank voel ik hevig knikken.
ze snappen het helemaal. dat is erg vervelend,
wat moois gemaakt en dan moet het opgeruimd.
We zitten met ons viertjes op de bank. drie zusjes en mama.
We lezen over Marieke die tentjes maakt en het weer moet opruimen.
erg naar.
Ze maakt wel leuke tentjes:
onder tafel, achter het gordijn en in de tuin.
precies wat hier in huize Hak bij de zusjes ook gebeurd.
Vandaag merk ik dat opruimen nogal eens vergeten wordt.
Een slaapkamer vult zich met barbies.
oké, die mogen blijven staan.
De volgende slaapkamer is een schooltje geworden.
en...als ik dan in het washok kom (nee..washok is geen elegante naam) moet ik tafeltjes, stoeltjes, omgekeerde wasmanden opzij zetten om bij de wasmachine te komen.
he...had ik in de woonkamer niet ook al een huisje gezien?
Was er geen regel: eerst het ene opruimen voordat je met wat anders gaat spelen?
Dit wordt te gortig:
ik raap wat kleden op, keer wat wasmanden om.
maar kijk dan....
ik smelt:
Op de omgekeerde wasmand staat een bosje bloemen uit de tuin in een potje zand. pompoen erbij, op een kleedje.
Ach wat schattig.
Voorzichtig zet ik alles weer terug. zo mooi, zo puur kinderspel.
Ondertussen bedenk ik hoe belangrijk kinderspel is.
Het spelen gewoon laten gebeuren. Met eenvoudige spullen.
Dat geeft een kind een gevoel van vrijheid.
Geef het kind de kans om zich langzaam maar zeker te ontwikkelen (J. Payne)
Het is alleen mijn taak om wat wasknijpers en kleden neer te leggen. ik hoef me er niet mee te bemoeien.
Alleen beschikbaar zijn.
En dat opruimen: ja... dat is wel een dingetje.
Toch maar weer invoeren. Dan kan het spel gewoon elke dag opnieuw beginnen.
